در اوایل سال ۱۹۹۱، دانشمندانی مانند استوارت هابر (Stuart Haber) و اسکات استورنتا (W. Scott Stornetta) راه حل محاسباتی عملی، برای ثبت زمان های مربوط به اسناد دیجیتال معرفی کردند تا این زمان ها قابل تغیر و دستکاری نباشند. در همین زمان بود که ایده ی تکنولوژی بلاکچین بیان شد. این سیستم از زنجیره ای از بلوک های امن رمزنگاری شده برای ذخیره اسناد و زمان های مربوطه شان استفاده می‌کرد و در سال ۱۹۹۲ گنجانیدن درخت مرکل در این طراحی، ذخیره چندین سند در یک بلوک را ممکن و در نتیجه طرح را کارآمدتر کرد. با این حال، این تکنولوژی بدون استفاده باقی ماند و ثبت اختراع آن تا سال ۲۰۰۴، یعنی چهار سال قبل از شروع بیت کوین BTC، به طول انجامید.
اثبات قابل استفاده بودن کار
در سال ۲۰۰۴، رمزنگار و دانشمند کامپیوتر، هال فینی (Hal Finney)، سیستمی به نام اثبات قابل استفاده بودن مجدد کار یا PRoW (Reusable Proof of Work) را معرفی کرد. این سیستم با دریافت یک توکن اثبات کارغیر قابل تعویض مبتنی بر هش کش(hashcash) کار کرده و در عوض توکنی با امضایRSA ایجاد می‌کرد که قابل انتقال از شخصی به شخص دیگر بود. سیستم اثبات کار با ثبت مالکیت توکن ها در یک سرور مطمئن و اجازه دسترسی کاربران سراسر دنیا به این اطلاعات برای بررسی صحت آنها در هر لحظه، مشکل دو بار خرج کردن را حل کرد. سیستم اثبات کار را میتوان بعنوان نمونه و گام اولیه ای مهم در تاریخ ارزهای دیجیتال دانست.
شبکه ی بیت کوین
در اواخر سال ۲۰۰۸، وایت پییپر یک سیستم نقدی الکترونیک غیر متمرکز و همتا به همتا به نام بیت کوین را معرفی کرد که از طریق شخص یا گروهی با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو برای یک لیست پستی رمزنگاری شده فرستاده شد.
محافظت مضاعف در برابر دو بار خرج کردن در بیت کوین براساس الگوریتم اثبات کار هش کش ایجاد شد; با این تفاوت که در آن بجای استفاده از عملیات محاسباتی سخت افزاری مانند اثبات کار، این محافطت از طریق پروتکلی غیرمتمرکز و نظیر به نظیر برای ردیابی و تایید تراکنش ها ایجاد شد. بطور خلاصه، بیت کوین ها بعنوان پاداش ماینرها (استخراج کننده ها) برای استفاده از مکانیزم اثبات کار، استخراج می شوند و توسط نودهای (گره های) غیرمتمرکز در شبکه تایید میشوند.
در تاریخ ۳ ژانویه ۲۰۰۹، بیت کوین بوجود آمد و اولین بلاک بیت کوین توسط ساتوشی ناکاموتو استخراج شد که پاداش آن ۵۰ بیت کوین بود. هال فینی اولین دریافت کننده ی بیت کوین بود که در اولین تراکنش بیت کوین جهان در ۱۲ ژانویه ۲۰۰۹، موفق به دریافت ۱۰ بیت کوین از ساتوشی ناکاموتو شد.
اتریوم
در سال ۲۰۱۳، ویتالیک بوترین، برنامه نویس و بنیان گذار مجله بیت کوین، برای ساخت برنامه های غیرمتمرکز به یک زبان برنامه نویسی نیاز داشت. ویتالیک که در جلب نظر جامعه موفق نبود، شروع به توسعه ی یک پلتفرم محاسباتی جدید براساس بلاک چین به نام اتریوم ETH کرد که دارای عملکردی برنامه نویسی به نام تراکنش های هوشمند بود.
تراکنش های هوشمند برنامه هایی هستند که در بلاک چین اتریوم پیاده سازی و اجرا شده اند که می‌توانند برای مثال تراکنش ها را در صورت ایجاد شرایطی خاص انجام دهند. تراکنش های هوشمند به زبان های برنامه نویسی خاصی نوشته شده و در بایت کد وارد میشوند که در اینصورت ماشین مجازی اتریوم (EVM) که یک ماشین تورینگ کامل توزیع شده است، می‌تواند آن را خوانده و اجرا کند.
توسعه دهندگان نیز می‌توانند برنامه هایی که در بلاکچین اتریوم اجرا میشوند، تولید و توزیع کنند. این برنامه ها معمولا DAapps یا برنامه های غیرمتمرکز نامیده میشوند و در حال حاضر صدها DAapps از جمله پلتفرم رسانه های اجتماعی، برنامه های قمار و تبادلات مالی در بلاک چین اتریوم موجود است.
ارز دیجیتال اتریوم، اتر نام دارد و قابلیت جابجایی بین حساب ها و همچنین استفاده برای پرداخت هزینه های نیروی محاسباتی مورد نیاز برای اجرای تراکنش های هوشمند را دارد.
امروزه، فن‌آوری بلاک چین عمده ی توجه بسیاری را به خود جلب کرده و کاربردهای متنوعی که البته محدود به ارز دیجیتال نیست دارا می‌باشد. برای اطلاعات بیشتر راجب بلاکچین و سایر موضوعات جالب، به مطالب دیگر ما در قسمت بلاگ بروید.
