صندوق پوشش ریسک hedge fund یک روش سرمایه گذاری جایگزین است که دارایی را از افراد و سازمان‌ها برای سرمایه گذاری در دارایی‌های متنوع جمع می‌کند و اغلب از استراتژی‌های پیچیده برای ایجاد سبد پروتفوی و مدیریت استفاده می‌کند. برای آشنایی بیشتر با این صندوق و استراتژی معاملاتی آن این راهنما از پینگی را مطالعه کنید.
آشنایی با مفهوم صندوق پوشش ریسک (hedge fund)
اصطلاح هج فاند یا همان صندوق پوشش ریسک به بازار صعودی سال ۱۹۲۰ برمی‌گردد و در حال خاضر این صندوق‌ها چند تریلیون دلار دارایی را تحت مدیریت خود دارند. صندوق پوشش ریسک یک مشارکت محدود از سرمایه گذاران خصوصی است که پول آنها توسط مدیران صندوق‌های حرفه ای که در استراتژی‌های سرمایه گذاری فعال شرکت دارند، مدیریت می‌شود. به غیر از انتخاب سهام، مدیران صندوق ممکن است از لوریج استفاده کنند و ارزهای دیجیتال را به منظور سود بیشتر معامله کنند.
هدف همه صندوق‌های پوشش ریسک، به حداکثر رساندن بازده سرمایه‌گذاران و حذف ریسک است، صرف نظر از اینکه بازار در حال صعود یا نزول است.
برخی از نمونه‌های برتر این صندوق‌ها Bridgewater Associates، بزرگترین هج فاند آمریکایی، Man Group، یک صندوق پوشش ریسک در بریتانیا است.
صندوق پوشش ریسک ارز دیجیتال
صندوق‌های پوشش ریسک معمولاً به سرمایه‌گذاران ثروتمندتری محدود می‌شوند که می‌توانند به مدیریت هزینه‌های بالاتر و ریسک‌های سرمایه‌گذاری در این صندوق‌ها را بپردازند. علاوه بر این، مشارکت در سرمایه‌گذاری صندوق‌های هج فاند مستلزم حداقل سپرده بالایی است.
کمیسیون بورس و اوراق بهادار افزود: صندوق های پوشش ریسک همانند صندوق‌های سرمایه گذاری مشترک تنظیم نمی‌شوند. آنها آزادی عمل بیشتری برای دنبال کردن سرمایه‌گذاری‌ها و استراتژی‌های پرریسک با استفاده از لوریج، فروش کوتاه مدت و سایر ابزارهای مالی دارند.
بسیاری از شرکت‌های هج فاند ارز دیجیتال صرفاً بر سرمایه‌گذاری در دارایی‌های دیجیتال متمرکز هستند. سایر صندوق های پوشش ریسک ارزهای دیجیتال سرمایه گذاری در سهام، درآمد ثابت، ارزهای فیات و کالاها بوده‌اند.
از آنجایی که صندوق‌های پوشش ریسک کریپتو و شرکت‌های سرمایه‌گذاری ارزهای دیجیتال نهادی معمولاً بخش بزرگی از وجوه را در کوین و توکن سرمایه‌گذاری می‌کنند (بسیار بالاتر از یک سرمایه‌گذار خرده‌فروش متوسط) نقدینگی بالایی در یک دارایی دارند. این امر تأثیر آنها را بر قیمت افزایش می‌دهد؛ به همین دلیل است که برای سرمایه گذاران خرد مهم است که از آنچه سرمایه‌گذاران نهادی انجام می دهند آگاه باشند.
صندوق های پوشش ریسک چگونه کار می‌کنند؟
چند ویژگی کلیدی وجود دارد که ممکن است به درک مفهوم هج فاندها کمک کند.
مشتریان: صندوق‌های پوشش ریسک معمولاً برای سرمایه‌گذاران نهادی مانند صندوق‌های بازنشستگی و شرکت‌های بیمه و همچنین افراد با دارایی ارزش خالص بالا طراحی می‌شوند.
کارمزد: این صندوق‌ها معمولاً از مشتریان خود هزینه مدیریت یا کارمزد یا هر دو را دریافت می کنند. کارمزد مدیریت معمولاً درصدی از دارایی‌های تحت مدیریت (AUM) است و حدود ۲ درصد است. هزینه‌های روزانه و سربار صندوق را پوشش می‌دهد و در ازای زمان و تخصص تیم مدیریت برای سرمایه گذاری‌های صندوق طراحی شده است. کارمزدی است که چه عملکرد صندوق خوب باشد چه نباشد، دریافت می‌شود. با این حال، برخی از صندوق های پوشش ریسک دارای کارمزد مدیریت مبتنی بر عملکرد هستند که تنها در صورتی پرداخت می‌شود که صندوق به اهداف خاصی دست یابد. کارمزد عملکرد درصدی از سود کسب شده توسط صندوق است که معمولاً حدود ۲۰٪ است.
سرمایه گذاری اولیه: نیاز به سرمایه اولیه در یک صندوق پوشش ریسک بیشتر از انواع دیگر صندوق‌های سرمایه گذاری است و می‌تواند از ۱۰۰ هزار دلار تا ۲ میلیون دلار به بالا باشد.
دوره قفل شدن: دوره قفل به بازه زمانی اشاره دارد که سرمایه گذاران قادر به بازخرید یا فروش سهام یک سرمایه گذاری خاص نیستند. دوره قفل برای کمک به حفظ نقدینگی و حفظ ثبات بازار استفاده می‌شود، صندوق های پوشش ریسک از دوره‌های قفل برای حفظ ثبات و نقدینگی سبد پرتفوی خود استفاده می‌کنند.
چرا به آن هج فاند می‌گویند؟
دلیل این نام این است که این نوع صندوق‌ها از مجموعه کاملی از استراتژی‌های پوشش ریسک برای کاهش نوسانات سبد سهام استفاده می کنند. پوشش ریسک یک استراتژی است که سعی در محدود کردن ریسک در دارایی های مالی دارد.
استفاده از استراتژی‌های بازار برای خنثی کردن ریسک هرگونه حرکت نامطلوب قیمت، به زبان ساده، مدیران صندوق در صندوق های پوشش ریسک، یک سرمایه گذاری را با انجام معامله در دیگری محافظت م کند. اولین صندوق پوشش ریسک در سال ۱۹۴۹ توسط آلفرد وینسلو جونز راه اندازی شد و A.W نام داشت. Jones & Co Hedged Fund؛ زیرا از استراتژی پوشش ریسک برای کاهش ریسک سرمایه گذاری استفاده می‌کرد.
انواع صندوق‌های پوشش ریسک
انواع مختلفی از صندوق‌های هج فاند وجود دارد که سرمایه گذاران می‌توانند انتخاب کنند:
کلان جهانی (Global macro hedge fund): این صندوق ها به طور فعال مدیریت می‌شوند که در مورد نوسانات گسترده بازار ناشی از رویدادهای اقتصادی یا سیاسی گمانه زنی می‌کنند. مدیران صندوق ممکن است در سهام شرکت، اوراق قرضه، ارزها، کالاها، مشتقات (مانند قراردادهای آتی یا اختیار معامله) و سایر ابزارها سرمایه گذاری کنند. آنها برای تصمیم گیری، سیاست‌های مالی و پولی جهانی را در کنار روندهای ژئوپلیتیکی تحلیل می‌کنند.
سهام (Equity hedge funds): یک صندوق سرمایه گذاری عمدتاً در سهام سرمایه گذاری می‌کند. هدف معمولاً شکست دادن معیارهای بازار سهام، مانند S&P 500 (US500) در ایالات متحده و FTSE 100 (UK100) در بریتانیا است.
با ارزش نسبی (Relative value hedge fund): این نوع صندوق‌ها به آربیتراژ متکی هستند؛ یعنی زمانی که شما به دنبال کسب سود از تفاوت‌های کوچک در قیمت بین ارز یا دارایی‌های مشابه یا یکسان هستید.
فعال (Activist hedge fund): این نوع صندوق در مدیریت شرکت‌هایی که در آنها سرمایه گذاری می‌کند، موقعیت فعالی خواهد داشت؛ به این معنی که به عنوان سهامدار فعال عمل می‌کند. این معاملات پس از اینکه صندوق هج فاند بیشتر مالکیت یک شرکت را به دست آورد رخ می‌دهد؛ زیرا ممکن است تغییرات اساسی را برای افزایش ارزش شرکت مورد نظر مجبور کند. این ممکن است شامل کاهش هزینه‌ها یا تغییر اعضای هیئت مدیره باشد.
استراتژی‌های سرمایه گذاری در صندوق های پوشش ریسک
استراتژی‌ها و تاکتیک‌های مختلفی وجود دارد که مدیران صندوق های چوشش ریسک با توجه به استراتژی سرمایه گذاری کلی آنها استفاده می‌کنند. برخی از محبوب ترین استراتژی‌های صندوق پوشش ریسک عبارتند از:
- پوزیشن‌های لانگ و شورت
این استراتژی مستلزم حفظ پوزیشن‌های لانگ و شورت در دارایی‌ها توسط مدیر است. به عنوان مثال، یک مدیر صندوق ممکن است سهامی را خریداری کند که معتقد است ارزش آنها کمتر است در حالی که سهامی را که فکر می‌کند بیش از حد ارزش گذاری شده اند، در کوتاه مدت بفروشد.
- شورت پوزیشن
شورت پوزیشن که به عنوان صندوق با سوگیری کوتاه نیز شناخته می‌شود، نوعی از هج فاند است که برای کسب سود از سهام در حال کاهش طراحی شده است. در این روش مدیر صندوق فقط در ارزهای دیجیتال موقعیت‌های فروش کوتاه خواهد داشت؛ به این معنی که وقتی قیمت ارز دیجیتال کاهش یابد سود می‌برد.
- آربیتراژ
این استراتژی به عنوان آربیتراژ ریسک نیز شناخته می‌شود و شامل خرید و فروش دارایی مربوطه از دو شرکت ادغام شده به طور همزمان، به منظور ایجاد سودهای بدون ریسک است. با توجه به عدم قطعیت در مورد انجام معامله ادغام، قیمت سهام شرکت مورد نظر به قیمتی کمتر از قیمت خرید به فروش می رسد.
- نرح بهره ثابت
این استراتژی برای زمانی است که صندوق در اوراق قرضه بلندمدت دولتی، شرکتی و بانکی و سایر مشتقات سرمایه گذاری می‌کند که نرخ بهره ثابتی را پرداخت می‌کنند. آنها با نرخ بهره ثابت نامیده می‌شوند؛ زیرا این دارایی‌ها به سرمایه گذار سود در قالب پرداخت‌های دوره‌ای ثابت ارائه می‌دهند.
- رویداد محور
صندوقی که از این استراتژی پیروی می‌کند، در شرکت هایی که در حال تجربه ادغام، بازخرید سهام، ورشکستگی، بازسازی، یا هر رویداد مهم دیگری هستند، از مزیت استفاده می‌کند یا موقعیت خود را حفظ می‌کند. به عنوان مثال، یک هج فاند ممکن است بدهی شرکتی را بخرد که با مشکل مالی مواجه است، یا سهام شرکتی را که ورشکستگی کرده است، کوتاه بفروشد.
- استراتژی‌های دیگر
راهبردهای دیگری که ممکن است توسط صندوق های هج فاند استفاده شود عبارتند از:
- ارزش محور
- تعصب طولانی
- بخش محور
- استراتژی خنثی بازار
- آربیتراژ قابل تبدیل
- آربیتراژ ساختار سرمایه
ریسک سرمایه گذاری در صندوق های پوشش ریسک
تمام سرمایه گذاری‌ها دارای ریسک هستند. با این حال، با هج فندها، این ریسک ها خاص تر خواهند بود.
دوره قفل شدن: زمانی که سرمایه گذار سرمایه خود را قفل می‌کند، نمی تواند فوراً آن را پس بگیرد؛ زیرا “قفل شده” است. این به دوره‌ای پس از تاریخ سرمایه گذاری اشاره دارد و می‌تواند بین یک تا سه سال طول بکشد. از این رو صندوق های پوشش ریسک تمایل به نقدشوندگی نسبتاً کمتری دارند.
موقعیت‌های بزرگ: صندوق های پوشش ریسک تمایل دارند کارهای بزرگی انجام دهند و استراتژی‌های پیچیده‌تری را برای به حداکثر رساندن سود و به حداقل رساندن ضرر به کار می‌گیرند. اگر بازار بر خلاف آنها حرکت کند، هج فاندها ممکن است با ضررهای بزرگی روبرو شوند.
لوریج: مدیران این صندوق‌ها ممکن است از لوریج در برخی (یا همه) موقعیت‌ها استفاده کنند. لوریج می‌تواند سود و زیان را افزایش دهد.
مطلب مرتبط: توکن لوریج‌دار (Leveraged Token) چیست؟
نحوه مقایسه هج فاندها
ابزارهای مختلفی وجود دارد که سرمایه گذاران می‌توانند برای تجزیه و تحلیل و مقایسه عملکرد صندوق‌های تامینی استفاده کنند.
شاخص نسبت شارپ: این نسبت به بررسی سود بدون ریسک در مقابل ریسکی که سرمایه‌گذار متحمل می‌شود، می‌پردازد. هرچه این نسبت بیشتر باشد، عملکرد صندوق بهتر است.
نسبت سورتینو (Sortino): این نسبت یک معیار عملکرد تعدیل شده همراه ریسک است که سود سرمایه‌گذاری را در رابطه با ریسک نزولی آن ارزیابی می‌کند. از نرخ بدون ریسک استفاده می کند، اما آن را به جای نرخ سود شناخته شده، از میانگین نرخ بازده پرتفوی کم می‌کند. سپس تفاوت بازده را بر انحراف استاندارد سمت نزولی تقسیم می‌کند.
آلفا: آلفا عملکرد یک سرمایه‌گذاری را اندازه‌گیری می‌کند و آن را با یک شاخص معیار مناسب، مانند S&P 500 مقایسه می‌کند. هدف یک هج فاند شکست دادن معیار است.
جمع بندی
صندوق پوشش ریسک صندوق های سرمایه گذاری با مدیریت ریسک هستند که برای مشتریان و موسسات با ارزش خالص طراحی شده اند. آنها معمولاً به سرمایه اولیه زیادی که در یک دوره قفل می‌شوند، نیاز دارند و معمولاً هدفشان شکست دادن معیارها با به کارگیری استراتژی‌های معملاتی غیر معمول است.
تفاوت‌های زیادی بین هج فاند و صندوق های سرمایه گذاری مشترک وجود دارد. دومی بر مشتریان خرده فروشی تمرکز می‌کند و ممکن است ابزار سرمایه گذاری غیرفعال باشد. آ‌ها همچنین به سرمایه کمتری نیاز دارند و دوره های قفلی ندارند.
ریسک‌های مرتبط با صندوق‌های پوشش ریسک شامل (اما محدود به) ریسک نقدینگی ناشی از دوره قفل، اندازه بزرگ موقعیت‌ها و استفاده از بوریج است که سود و زیان را افزایش می‌دهد.
