تفاوت بین کوین و توکن، ارز دیجیتال و ارز مجازی

در پاسخ به این سوال که آیا تفاوتی بین توکن، کوین، ارز دیجیتال و ارز مجازی وجود دارد؟ به عنوان پاسخ کوتاه باید بگوییم که بله وجود دارد.

مشخصاً تفاوتی بین همه ی آن ها چه بزرگترین و چه کوچکترینشان است. برای مثال، هنگامی که JP Morgan Chase، کوین JPM خود را وارد عرصه کرد، آنرا به عنوان “کوین دیجیتال” معرفی کرد در حالی که لیبرا سابق (Diem) فیسبوک آنرا به عنوان “ارز دیجیتال خالص” معرفی کرده بود که از قضا می‌تواند پاسخ بخشی از سوال اینکه چرا قانونگذاران در سراسر جهان مورد دوم را پذیرفته اند و در این مورد پیش رفته اند، باشد.

با این وجود اگرچه هردو کوین JPM و Libera در طراحی متفاوت هستند، کارشناسان غیرمتمرکزسازی سریعاً آن ها را به عنوان ارزهای رمزنگاری شده، پول مجازی، ارز دیجیتال رد کردند. اساساً به این دلیل که توسط شرکت های بزرگ اداره می‌شوند بنابراین متمرکز هستند. متأسفانه این کار به همین سادگی نیست. اگرچه متمرکزسازی یک ایدئولوژی اصلی در پشت ارزهای دیجیتال است، حداقل برخی از آن ها را می‌توان متمرکز کرد.

پس ارز رمزنگاری شده یک ارز مجازی یا دیجیتال است (توضیحات کامل در ادامه ی این مقاله مورد بحث قرار خواهد گرفت) که با رمزنگاری قوی ساخته شده است و آن را بسیار امن و غیرقابل تغییر می‌کند. بیشتر ارزهای دیجیتال بر پایه ی فناوری بلاک چین هستند که در دفتری توزیع شده که توسط یک شبکه ی غیرمتمرکز رایانه اداره می‌شود. با این حال ارزهای دیجیتال بدون بلاک چین از نظر فنی امکان پذیرند. در حقیقت Digicash، یکی از اولین اشکال پرداخت الکترونیکی رمزنگاری که در اوایل دهه ۱۹۹۰ وارد عرصه شد، بلاک چین نداشت.

برای پیچیده تر کردن کارها، زیر مجموعه هایی در ارزهای دیجیتال معمولی، مدرن (مبتنی بر بلاکچین) نیز وجود دارد. به عنوان مثال، NEO یک کوین است، در حالی که بایننس کوین (BNB) در واقع یک توکن است. همانطور که اکنون مشاهده می‌کنید، در فضای رمزنگاری پیرامون این اصطلاحات سردرگمی های زیادی وجود دارد و این مقاله سعی در اصلاح این موارد و سردرگمی هاست.

کوین چیست؟

کوین‌ها بر روی بستر blockchain مختص خود هستند.

بیت کوین، مونرو (XMR)، اتریوم (ETH) همگی مثال هایی از ارزهای دیجیتال “کوین” هستند. در چه چیزهایی مشترک هستند؟ همه ی آن ها بر روی دفتر مستقل خودشان هستد. بیت کوین (BTC) با بلاکچین اصلی بیت کوین کار می‌کند، اتردر بلاکچین اتریوم استفاده می‌شود، XMR در بلاکچین Monero وجود دارد و همه ی آنها ممکن است ارسال، دریافت یا استخراج شوند.

بر اساس نام آنها، کوین ها دارای ویژگی های مشابه پول هستند.آنها قابل لمس، تقسیم، قابل حمل و از نظر عرضه محدود هستند. بنابراین، به طور معمول، کوین های ارز دیجیتال دقیقاً مانند پول نقد فیزیکی مورد استفاده قرار می‌گیرند. برای پرداخت هزینه ها استثناهایی وجود دارد، اگرچه اتر تمام ویژگی های یک کوین را دارد، اما عملکرد آن فراتر از نقش “پولی” آن است، زیرا برای تسهیل معاملات از بلاک چین اتریوم استفاده می‌شود.

همچنین اصطلاح آلت کوین وجود دارد که این عنوان را بخاطر جایگزینی برای بیت کوین، ارز دیجیتال اصلی به دست آوردند. بسیاری از آلت کوین ها یک انشعاب از بیت کوین هستند و با استفاده از پروتکل منبع باز بیت کوین مانند لایت کوین و دوج کوین ساخته شده اند. اما اتر و XMR فوق الذکر با وجود ساخته شدن در بلاکچین های کاملا جدید، به عنوان آلت کوین نیز شناخته می شوند. بنابراین، باید به این سوال که آیا این یک کوین ارز دیجیتال شده است که بلاک چین مخصوص به خود را دارد، اما بیت کوین نیست (یعنی بلاک چین اصلی نیست)؟ پاسخ دهید. اگر بله، پس یک آلت کوین است.

توکن چیست؟

دارایی های دیجیتالی که می‌توانند در داخل اکوسیستم یک پروژه معین استفاده شوند.

تمایز اصلی بین توکن ها و کوین ها این است که مورد اول برای کار به یک بستر بلاکچین دیگر نیاز دارد. اتریوم متداول ترین بستر ایجاد توکن است که بیشتر به دلیل ویژگی های قرارداد هوشمند است. نشانه هایی که در بلاکچین اتریوم ایجاد می‌شوند، معمولاً به عنوان توکن های  ERC-20 شناخته می‌شوند، مانند رایج ترین استیبل کوین تتر (USDT) در این صنعت است. البته بسترهای دیگری مانند NEO یا Waves نیز برای توکن ها وجود دارد.

هدف توکن ها در مقایسه با کوین ها نیز متفاوت است، اگرچه از آنها می‌توان به عنوان وسیله پرداخت (به اصطلاح “رمزهای ارز”) نیز استفاده کرد.

بسیاری از توکن ها ایجاد شده اند تا در برنامه های غیرمتمرکز (DApps) و شبکه های آنها استفاده شوند. با این حال، آنها “توکن های سودمند” نامیده می‌شوند. هدف اصلی آنها این است که به دارنده ی توکن، دسترسی به عملکرد پروژه را بدهند مانند توکن مراقبت اصلی(BAT) که یک رمزارز ERC-20 است (بلاک چین پلتفرم آن اتریوم است) که برای ارتقا تبلیغات دیجیتال ساخته شده است. تبلیغ کنندگان، تبلیغاتی را با رمز BAT خریداری می‌کنند که سپس به ترتیب برای جبران هر دو تبلیغات میزبانی و مشاهده آنها بین ناشران و کاربران مرورگر توزیع می‌شود.

علاوه بر این، “توکن های امنیتی” وجود دارد که اساساً نشان دهنده سرمایه گذاری شخص در یک پروژه است. اگرچه آنها از راه اندازی پروژه سود می‌برند، اما دارنده آن مالک واقعی آن نیست. مردم این توکن ها را تنها با این ایده خریداری می‌کنند که ارزش آنها در آینده افزایش یابد. این همان چیزی است که کاملاً رونق عرضه اولیه کوین (ICO) در مورد آن بود، متأسفانه زمانی که مردم درحال خریدن رمزهای امنیتی مبدل به عنوان توکن های سودمند بودند. به طور معمول، اوراق بهادار تحت نظارت دقیق قرار می‌گیرند و باید سیاست های کامل مشتری خود را بشناسند (KYC) که این مورد در بازار ICO وجود ندارد.

آیا تفاوتی بین ارزهای دیجیتال و ارزهای مجازی وجود دارد؟ آیا آنها از یک خانواده هستند؟

خیر. یکی از آنها مفهومی مستقل دارد درحالی که دیگری وابسته و بهم متصل است.

در واقع، این بسیار ساده تر از توکن/کوین است. “ارز دیجیتال” یک اصطلاح برای توصیف انواع پول الکترونیکی چه ارز مجازی و چه ارز دیجیتال( اینها مشابه نیستند) استفاده می‌شود. مفهوم ارزهای دیجیتال برای اولین بار در سال ۱۹۸۳ در یک مقاله تحقیقاتی توسط دیوید چوم، که بعداً در قالب Digicash پیاده سازی شد، مطرح گردید.

ویژگی تعریف ارزهای دیجیتال این است که آنها فقط به صورت دیجیتال یا الکترونیکی وجود دارند و برخلاف اسکناس واقعی دلار یا کوین، نامشهود هستند. فقط از طریق کیف پول های الکترونیکی یا شبکه های متصل مشخص می‌توان آنها را مالک و هزینه کرد. به طور معمول، هیچ واسطه ای وجود ندارد (هیچ بانکی)، به همین دلیل معاملات فوری انجام می‌شوند و کارمزد کمی یا بدون هزینه اعمال می شود. خبر خوب: ارزهای دیجیتال و پول دیجیتال یکی هستند.

بنابراین، کوین ها، توکن هاو ارزهای مجازی همگی ارزهای دیجیتالی هستند.

ارزهای مجازی، ماهیت متفاوتی دارند. اگرچه همه ی آنها در دیجیتال تعریف شده اند. همانطور که بانک مرکزی اروپا در ۲۰۱۲ برای اولین بار آن را مشخص کرد. یک ارز مجازی “پول دیجیتال در یک محیط غیرقانونی است” که توسط توسعه دهندگان آن صادر و کنترل می‌شود و به عنوان یک روش پرداختی در فضای مجازی استفاده می‌شود. یک مثال برجسته از ارزهای مجازی که مبتنی بر رمزنگاری نیستند، پول ادغام شده در بازی های ویدیویی مانند توکن های World of Warcraft، کارت های نقدی GTA Online یا امتیازات FIFA از بازی های معروف EA Sports است. مواردی که معمولاً در اکوسیستم بازی های مربوطه وجود دارند و برای باز کردن قفل محتوای پاداش مانند موارد جدید و انیمیشن استفاده می‌شوند.

بنابراین، برخلاف پول قانونی یا حتی ارزهای دیجیتال خاص، ارزهای مجازی نمی‌توانند توسط بانک مرکزی یا سایر مراجع نظارتی بانکی صادر شوند، که نوساناتی که به آن تمایل دارند را توجیه می‌کند. بنابراین، ارزهای دیجیتال کاملاً جدا از ارزهای مجازی هستند و حداقل طبق AP Stylebook نباید با هم ادغام شوند، در حالی که هر دو در دسته گسترده تر “ارزهای دیجیتال” قرار دارند.

آیا این تعاریف جهانی هستند؟

خیر، با توجه به اینکه فضا به طور مداوم در حال تکامل است. 

ارزهای دیجیتال همانطور که می‌دانیم فقط ۱۰ سال است که وارد عرصه شده اند، در حالی که اکثر آژانس های دولتی توجه به آنها را فقط سه یا پنج سال پیش شروع کردند، زمانی که رواج بیت کوین همراه با ارزش آن افزایش چشمگیری یافت. به طور قابل توجهی، Libra’s Facebook به تازگی یک هیجان بزرگ دیگر در میان ناظران مالی ایجاد کرد. برخی از کشورها اکنون گروه های ویژه ای را تشکیل می‌دهند تا بحث کنند که Libra چیست و چگونه می‌تواند تنظیم شود.

بنابراین، تعاریف مربوط به ارزهای دیجیتال حتی در حوزه های قضایی متفاوت است. فقط در ایالات متحده، پنج آژانس نظارتی مختلف، بسته به حوزه کار، ارزهای دیجیتال را به پنج روش مختلف تعریف می‌کنند. بنابراین، IRS، ارزهای دیجیتال و اکثر ارزهای مجازی را به عنوان دارایی در نظر می‌گیرد، کمیسیون بورس و اوراق بهادار فکر می‌کند که اینها اوراق بهادار را نشان می‌دهند، در حالی که شبکه اجرای جرایم مالی (fincen) فکر می‌کند ارزهای دیجیتال پول است. بعلاوه ، چارچوب نظارتی ژاپن برای ارزهای دیجیتال، قانون خدمات پرداخت “ارز دیجیتال” را به عنوان ارزش املاک تعریف می‌کند و رئیس بانک مرکزی روسیه زمانی بیت کوین را “جایگزین ارز” نامید.

علاوه بر این، با توجه به اینکه فضا با سرعت فوق العاده ای در حال تکامل است و قانونگذاران عموماً عقب هستند، منصفانه است که فرض کنیم ممکن است در آینده اصطلاحات جدیدی برای ارزهای دیجیتال ظاهر شود، که به روز بودن موارد فعلی آن را به ویژه مهم می کند.